środa, 25 grudnia 2013

Tasili Wan Ahdżar - czyli ostatni raz powracamy do neolitu


Wikipedia:

Tasili Wan Ahdżar - pasmo górskie na Saharze w południowo-wschodniej Algierii o długości około 500 km, z najwyższym szczytem Adrar Afao2158 m n.p.m. w masywie Adrar. Najbliższym miastem jest Dżanat położony około 10 kilometrów na południowy zachód od gór.

W obszarze pasma odkryto prehistoryczne malowidła naskalne i inne stanowiska archeologiczne z okresu neolitu, kiedy panował tu jeszcze wilgotniejszy klimat i góry znajdowały się na terenie sawanny, a nie pustyni. Malowidła przedstawiają stada bydła, duże dzikie zwierzęta (m. in. krokodyle) i ludzi przy polowaniu i w tańcu.

Podałam wcześniej przykład malarstwa naskalnego na Saharze, jednak bez skonkretyzowania miejsca. Istnieje minimalna (ale jednak!) możliwość, że zostaniemy poproszeni o dokładnie podanie miejsca w którym się one znajdują. Najbardziej znane malowidła znajdują się w Tasili:






Biskupin

Biskupin Osada w Biskupinie wiąże się z kręgiem kulturowym kultury łużyckiej, trwającym od środkowej epoki brązu, od ok. XIV w. p.n.e., po wczesną epokę żelaza, czyli do ok. V w. p.n.e.
Powody założenia grodu:


  1. zagrożenie ze strony ludów koczowniczych – Kimmerów i Scytów
  2. walki wewnątrz plemienne
  3. chęć naśladownictwa miast greckich, z którymi społeczności kultury łużyckiej zapoznać się mogły dzięki dalekosiężnej wymianie handlowej organizowanej przez kolonie greckie





Sztuka neolitu i brązu - Architektura


- prymitywne domostwa – szałasy, ziemianki, nawodne budowle na palach)

– początki architektury monumentalnej:

megality -> menhiry -> dolmeny -> kromlechy

  • megality - budowle z wielkich brył kamiennych, nie wiązanych zaprawą, lub pojedyncze obeliski:
- rozsiane na wybrzeżach Europy północnej
- są to początki architektury sakralnej
 - menhir - pionowe, potężne, pojedyncze słupy, w szeregach lub w kręgach z centrum do składania ofiar.
  
 aleja menhirów Carnac, Francja
 

- dolmen - prehistoryczna budowla megalityczna o charakterze grobowca. Składała się z głazów wkopanych pionowo w ziemię i wielkiego płaskiego bloku skalnego, który był na nich ułożony.
 
 dolmeny w Borger, Holandia

- kromlech - krąg zbudowany z ustawionych pionowo kamieni, często wokół grobowca lub miejsca kultu.
 
 trylit w Stonehenge

 szkic rekonstrukcji Stonehenge

 plan i rekonstrukcja Stonehenge

Stonehenge

 Stonehenge
 
 

Sztuka neolitu i brązu

Rewolucja neolityczna polegała na udomowieniu zwierząt, upowszechnieniu hodowli zwierząt i uprawy roślin. Ludzie wiedli osadniczy tryb życia, architektura domostw była prymitywna (np.szałasy), jednak architektura sakralna niezwykle imponująca. Były to pierwsze budowle monumentalne. Rozwijała się też sztuka mobilna (figurki, ozdoby, naczynia), wzbogacona o sztukę zdobniczą (ornament). Pojawiły się też kamienne posągi bóstw, tzw. idole.


SZTUKA MOBILNA
  • ceramika, ozdoby, rzeźby, początki architektury, sztuka zdobnicza
  • naczynia z gliny, narzędzia, broń, biżuteria
  • doskonalenie narzędzi, pierwsze osady w żyznych deltach rzeki
SZTUKA ZDOBNICZA:

Najpopularniejszą formą sztuki dekorującej był ornament, który zawsze pozostaje w ścisłym związku z przedmiotem, który zdobi. Obiega w postaci pasów naczynia, pokrywa powierzchnię przedmiotów, podkreślając ich naturalny kształt i wyodrębniając charakterystyczne miejsca. Podstawą każdego ornamentu jest element powtarzalny - motyw. Motywy ornamentalne były różne: abstrakcyjne o charakterze geometrycznym lub organicznym przedstawiające dekoracyjnie uproszczone postacie ludzkie i zwierząt.

IDOLE

Uproszczone kształty, zaledwie kojarzą się z postacią ludzką lub zwierzęcą. Uogólniona forma, brak inspiracji przyrodą. Nasuwa się wniosek, że od schyłku paleolitu sztuka znów przeszła ewolucję w kierunku od naśladowania natury do wyrażania idei, od odwzorowywania do silnego jej przetworzenia. Rzeźby tworzone w III i II tysiącleciu p.n.e. przez mieszkańców greckich Cykladów. Wszystkie pokazane figurki są z marmuru.



idol wiolinowy



  

Mezolit

W mezolicie wyróżniamy kulturę azylską i maglemorską. Trwały one jednocześnie na różnych terenach i datowane są na 8,000 rok p.n.e. Mezolit nazywany jest schyłkiem paleolitu, ponieważ wtedy sztuka realistyczna, zastąpiona została przez geometryczne symbole ryte na kamieniach. Malarstwo jaskiniowe powoli zanikało, jednak nadal można znaleźć wiele przykładów sztuki naskalnej w Hiszpanii, północnej i południowej Afryce - terenach występowania kultury azylskiej. Najsłynniejsze malowidła z tamtego okresu znaleziono na Saharze, wykonane w czasach kiedy pustyna była kwitnącym stepem zamieszkanym przez plemiona pasterskie.




Kultura maglemorska występowała na terenach Danii i Pomorza. Ludzie z tej kultury żyli w lasach, na brzegach rzek i jezior oraz na terenach podmokłych. Zajmowali się łowiectwem i rybołówstwem. Udomowili psa. Tworzyli zoomorficzną plastykę bursztynową i rzeźbione kościane berła.



Wenus - czyli paleolitu część VI

Podczas poszukiwań paleolitycznych piękności, natrafiłam na niezwykle ciekawe ilustracje, wykonane na podstawie posążków Wenus, przedstawiające wizerunki prehistorycznych kobiet i ich stroje. Ciekawe na ile trafne są interpretacje artysty?




 wyobrażenia Wenus z Brassempouy


Wenus z Lespugue



Wenus z Willendorfu

Wenus - czyli paleolitu część V

Wenus z paleolitu nazywane są posążki przedstawiające postać kobiety z przesadnie uwydatnionymi piersiami, brzuchem, udami bądź waginą - atrybutami kobiety brzemiennej. Najprawdopodobniej były to wizerunki bogini związanej z kultem płodności, która sprawowała opiekę nad kobietami.


Wenus z Willendorfu

Znaleziona w 1908 roku podczas prac drogowych w miejscowości Willendorf w Austrii, przez robotnika Johanna Verana. Zidentyfikowana i opisana została przez Josepha Szombathy'ego jako pochodząca z okresu oryniackiego. Wyrzeźbiona jest z kamienia kredowego, nie występującego w tej okolicy i pomalowana czerwoną ochrą (naturalny, trwały barwnik ziemny pochodzenia mineralnego). Zamiast głowy posiada coś na kształt pszczelego ula. Oryginał znajduje się w Muzeum Naturhistorisches w Wiedniu.




Wenus z Hohle Fels

Nazywana też Wenus z Schelklingen, znaleziona została w 2008 roku w jaskini Hohle Fels koło Schelkingen. Figurka datowana jest na 35-40 tysięcy lat temu (okres górnego paleolitu, być może kultura oryniacka). Zamiast głowy posiada obrączkę, bardzo możliwe, że była noszona jako amulet. Jest to najstarszy, niekwestionowany przykład prehistorycznej Wenus.






 Wenus z Brassempouy 

Jest to miniaturowe (3,5 cm wysokości) popiersie kobiety wykonane z kości słoniowej, datowane pomiędzy 31-24 tys. lat p.n.e. (górny paleolit). Została znaleziona w jaskini Grotte du Pappe niedaleko miejscowości Brassempouy we Francji.

 


Wenus Impudique

Pierwsza odnaleziona prehistoryczna statuetka Wenus. Odkrycia dokonał w 1864 roku, archeolog Markiz Paul de Vibray, we Francji. To on pierwszy nazwał ją ''Wenus'', dzięki niemu zaczęto nazywać tak wszystkie inne statuetki.





Wenus z Lespugue

Odnaleziona w 1922 roku przez Rene de Saint-Perier w jaskini Rideaux, koło Lespugue u podnóży Pirenejów. Figurka posiada wyjątkowo przesadzone kobiece proporcje. Niestety, podczas wydobycia została uszkodzona.

 


Wenus z Dolních Věstonic
Znaleziona została w miejscowości Dolní Věstonice na Morawach, w Czechach 13 lipca 1925 roku w warstwie popiołu, w dwóch częściach. Datowana jest na okres kultury graweckiej (ok. 26,000 tys. lat wstecz). W 2004 roku na skanie tomograficznym zauważono odcisk palca dziecka pomiędzy 7 a 15 rokiem życia. Wraz z kilkoma innymi znalezionymi na Morawach figurkami, jest to przykład najstarszej ceramiki na świecie. Wykonana jest z gliny, a wypalana była w stosunkowo niskiej temperaturze.




 Myślę, że to najbardziej znane i potrzebne przy nauce historii sztuki przykłady paleolitycznych Wenus. Jeśli ktoś byłby zainteresowany dalszym poszerzaniem tego tematu, proponuję zapoznać się z:

  • Wenus Ocicką (jedyną znalezioną w Polsce)
  • Wenus z Tan-Tan (uznawaną przez większość naukowców za najstarszy zabytek wytworzony przez człowieka)
  • Wenus z Laussel (płaskorzeźba paleolitycznej Wenus)

poniedziałek, 23 grudnia 2013

Jaskinie jako płótna - czyli paleolitu część IV


Altamira

Jaskinia znajduje się w górach Kantabryjskich w północnej Hiszpanii. Oficjalnie odkryta została przez archeologa-amatora Marcelino de Sautuola w 1879 roku - w rzeczywistości to jego córka zauważyła malowidła, podczas gdy de Sautuola szukał kości i ceramiki na ziemi. Z początku naukowcy podchodzili sceptycznie do odkrycia. Niektórzy twierdzili, że archeolog-amator został nabrany, a rysunki są spreparowane, a wielu innych oskarżało samego de Sautuole o fałszerstwo. W latach 40. zaczęła rozwijać się metoda radiowęglowa i autentyczność malowideł w Altamirze została pewnie potwierdzona i datowana na okres kultury magdaleńskiej. W głównej części jaskini odnaleziono kilkanaście bizonów, jeleni, saren, koni i koziorożców, oraz znaki geometryczne, malowane w trzech kolorach: czerwieni, czerni i fiolecie. Artysta wykorzystywał naturalną rzeźbę skalną, jej wybrzuszenia i załamania, malując na nich sylwetki bizonów i różnych pozycjach. 








Pech-Merle

Jaskinia zawiera malowidła z okresu grawieckiego i magdaleńskiego. Została odkryta przez dwóch nastolatków w 1922 roku. Do tej pory naliczono 700 rysunków, w tym 70 przedstawia zwierzęta w tym 26 mamutów, 13 żubrów, 9 koni i 4 jelenie. Najsłynniejszy i także najwspanialszy panel przedstawia dwa konie z odciskami ludzkich dłoni. W Sali Hieroglifów pośród plątaniny rytych linii, wykonanych palcami w mokrej glinie, można odnaleźć sylwetki trzech kobiet. W sumie w jaskini jest 28 postaci ludzkich.




Rouffignac

Ta jaskinia również znajduje się w departamencie Dordogne, we Francji, podobnie jak jaskinie La Madeleine i Lascaux. Rouffignac składa się z trzech poziomów o łącznej długości 10 km. Malowidła odkryte zostały w 1956 roku, mimo braku dat absolutnych, zaliczane są one do kultury magdaleńskiej. Jaskinie można zwiedzać podziemną kolejką.


Jaskinia Cosquera

Według mnie jest to jedna z najciekawszych jaskiń pod względem położenia. Usytuowana jest ona bowiem na wybrzeżu Morza Śródziemnego, w pobliżu Marsylii. Najprawdopodobniej stanowiła sanktuarium, malowidła datowane są na 27,000-19,000 tys. lat temu. Oprócz zwierząt lądowych, pojawiają się również morskie (foki i alki). Jaskinie odkrył Henri Cosquer, zawodowy nurek i dyrektor szkoły nurkowania w 1985 roku. Swoje odkrycie upublicznił jednak dopiero w roku 1991, gdy w wejściu do jaskini zginęło trzech innych nurków. Czy chciał tym samym ochronić jaskinię przed turystyczną ''zagładą''? Wątpliwe, ponieważ jedyne wejście do jaskini to tunel o długości 175 metrów i wysokości nieprzekraczającej 1,10, który znajduje się 37 metrów pod poziomem wody (stanowi to dowód na podniesienie się poziomu Morza Śródziemnego w okresie od epoki paleolitu o ok.100m).





 

Jaskinie jako płótna - czyli paleolitu część III


Geißenklösterle

 Ta jaskinia słynęła do tej pory z jednego, słynnego znaleziska - Adoranta. Wszystko zmieniło się kiedy ostatnio w Journal of Human Evolution naukowcy z Oxfordu oraz Tybingi opublikowali nowe daty radiowęglowe co pozwoliło przesunąć wstecz czas funkcjonowania kultury oryniackiej na 42,000-43,000 tys. lat temu. Nowe daty uzyskali dzięki dokładniejszemu usuwaniu zanieczyszczeń z próbek. Jest to przełomowe odkrycie, jednak podczas nauki do matury z historii sztuki, lepiej posługiwać się ustalonymi od dawien dawna ramami czasowymi, ponieważ być może egzaminujący nas nauczyciele nie śledzą archeologicznych newsów. Potraktujmy to jako ciekawostkę :) Wracając do Adoranta. Jest to płaskorzeźba mężczyzny wykonana w kości słoniowej, datowana na 32,000-35,000 tys. lat wstecz. Postać Adoranta jest szczególnie interesująca, ponieważ ozdobiono ją dwustronnie. Z jednej strony mamy wizerunek człowieka, a z drugiej nacięcia zrobione krzemieniem. Krawędzie płytki są nacięte w równych odstępach, naukowcy podejrzewają, że może to być rodzaj prehistorycznego kalkulatora.


 


Font-de-Gaume

Jaskinia odkryta została w 1901 roku w Dordogne, we Francji. Zdobiona jest malowidłami i rytami, które niestety zachowały się w złym stanie. Dzięki oczyszczeniu ścian w 1968 odkryto na szczęście i w porę zabezpieczono przed zniszczeniem liczne przedstawienia bizonów. Datowane są one na koniec okresu solutrejskiego (ok. 15 000 p.n.e.) lub późny okres magdaleński (ok.11 000 p.n.e.).




 Lascaux (!)

Na tą jaskinię radzę zwrócić szczególną uwagę. W zasadzie do matury z historii sztuki, wystarczy, że będziecie kojarzyli wyłącznie Lascaux i Altamire. 

 Polecam wirtualne zwiedzanie: http://www.lascaux.culture.fr/

Jaskinia została przypadkowo odkryta przez dwóch chłopców, w 1940 roku. Malowidła datowane są na wczesny okres kultury magdaleńskiej (17,000-15,000 lat wstecz). Głównie przedstawiają one zwierzęta roślinożerne (jelenie, byki, bizony i konie). Według naukowców rysunki powstawały w dużych odstępach czasowych, widać doskonalenie się kreski paleolitycznych artystów. Najsłynniejsza z sal to Sala Byków, w której przedstawione są cztery monumentalne byki, obrysowane czarnym, grubym konturem wypełnionym plamami czerwieni i czerni. Artysta pokazuje z profilu biegnącego byka, którego rogi ukazane są z przodu. W Lascaux znajduje się również największy fryz (tutaj to słowo zostało użyte, w znaczeniu: ornament w postaci poziomego pasa, zdobiący np. ściany) który przedstawia trzy zwierzęta: konia, byka i rena. Postać człowieka pojawia się rzadko i rysowana jest w prymitywny sposób.











Vogelherd

Ta znajdująca się w Niemczech jaskinia słynie z odnalezionych w niej figurek przedstawiających zwierzęta. Znaleziska te pochodzą z kultury oryniackiej.


 Lew


 Koń


 Mamut
 

Jaskinie jako płótna - czyli paleolitu część II

Wraz z końcem paleolitu nasi przodkowie - homo sapiens sapiens, czy może homo spiritualis, jak nazwał ich pewien archeolog w filmie ''Jaskina zapomnianych snów'' Wernera Herzoga - stracili zainteresowanie malowaniem w jaskiniach. Czym to było spowodowane? To pytanie od kilkudziesięciu lat męczy naukowców. Jednak do 8,000 tysięcznego roku p.n.e. jaskinie były epicentrum życia artystycznego prehistorycznych ludzi. To tam można poszukiwać początków każdego spectrum znanej nam obecnie sztuki: muzyki, malarstwa czy rzeźby. Rejonami bogatymi w te nietypowe galerie są południowa Francja, północna Hiszpania i Jura Szwabska w Niemczech - to tam dokonano najbardziej spektakularnych odkryć archeologicznych z okresu paleolitu. Przedstawię w skrócie trzynaście najważniejszych jaskiń, w tym Lascaux, którą napewno każdy kojarzy chociażby z lekcji plastyki w gimnazjum.


Hohlenstein


Ta znajdująca się w Jurze Szwabskiej jaskinia słynie z odnalezionej w niej figurki Człowieka-Lwa (z niem. Lowenmensch). Jest jedną z najstarszych rzeźb odnalezionych do tej pory i datowana jest na okres kultury oryniackiej (30,000 - 18,000). Odnaleziona została 25 kwietnia 1939 roku w kawałkach, poskładana z ok.200 elementów dopiero po II wojnie światowej, ostateczny kształt uzyskała w latach 1997-1998 kiedy podczas kolejnych prac archeologicznych w Hohlenstein odkryto fragmenty górnych partii ciała. Początkowo Człowiek-Lew klasyfikowany był jako przedstawienie mężczyzny, jednak po odnalezieniu głowy niektórzy archeolodzy twierdzili, że z uwagi na to, że przedstawiała lwa jaskiniowego, jest to postać kobieca. Obecnie płeć nadal zostaje nieokreślona. Możemy jednak zauważyć niepodważalny dowód na występowanie animizmu już na początku sztuki prehistorycznej.




El Castillo


Znajdujące się w Hiszpanii prehistoryczne malunki w jaskini El Castillo w północnej Hiszpanii mają co najmniej 40,8 tys. lat. Według większości archeologów jest to najstarszy przykład sztuki jaskiniowej w Europie. 




Panel dłoni powstawał przez nadmuchiwanie bądź plucie farbą. za pomocą prymitywnego aerografu, wykonanego zapewne z wydrążonych kości.



 
 Korytarz dysków.


La Madeleine

Na cześć tej jaskini nazwana została piąta w kolejności kultura paleolitu - kultura magdaleńska. Słynie ona z odnalezionych w niej rzeźb bizona i hieny, które zachowały się w całości do tej pory.





 
 



Jaskinia Chauvet'a

 Jestem zakochana w malowidłach w tej jaskini, być może za sprawą filmu Wernera Herzoga ''Jaskinia zapomnianych snów'', gdzie ukazane są one w sposób niemal mistyczny. Do roku 1994 roku, malowidła w kulturze oryniackiej uznane były za wręcz prymitywne, nie mogące równać się np. z Lascaux. Jednak odkrycie w dolinie Rodanu dokonane przez trójkę francuskich speleologów, których pracami kierował Jean-Marie Chauvet diametralnie zmieniły poglądy w tej kwestii. Jean-Marie zostawił w jaskini pierwszy ludzki ślad od 30 tys. lat. Możemy podziwiać w niej przedstawienia nosorożców, mamutów, lwów, reniferów, motyli, bezgłowych ptaków, a także jedynej wyrytej w epoce kamienia sowy. Osobiście najbardziej urzekło mnie malowidło przedstawiające konie, w perspektywie kulisowej (niesamowite..), a także odciski ludzkiej dłoni których naliczono aż 92 i ustalono, że należą do jednego mężczyzny. Kto wie, może to on był autorem większości tych prac? W filmie Herzoga archeolog sprawująca opiekę nad jaskinią, zwróciła też uwagę na to, że szkice były zwykle wykonywane linią ciągłą, a najdłuższa z nich ma 6 metrów. Mimo takiej długości idealnie odzwierciedlają one kształt zwierzęcia. Wśród 447 wizerunków zwierząt znajduje się tylko jeden wizerunek człowieka - kobiety, odwróconej tyłem, obejmującej mamuta.


 Czy te odciski dłoni tylko dla mnie układają się w kształt bizona?;)


W górnym prawym roku możemy zaobserwować parę szkiców nosorożca nałożonych na siebie. Najprawdopodobniej prehistoryczny artysta chciał uzyskać coś w rodzaju animacji poklatkowej.
 

Konie, perspektywa kulisowa.